فرابینش

هزارپایی بود وقتی می رقصید جانوران جنگل گرد او جمع می شدند تا او را تحسین کنند؛ همه، به استثنای یکی که ابداً رقص هزارپا را دوست نداشت.
یک لاک پشت حسود ...

او یک روز نامه ای به هزارپا نوشت :
ای هزارپای بی نظیر! من یکی از تحسین کنندگان بی قید و شرط رقص شماهستم. و می خواهم بپرسم چگونه می رقصید. آیا اول پای ۲۲۸ را بلند می کنید و بعد پای شماره ۵۹ را؟ یا رقص را ابتدا با بلند کردن پای شماره ۴۹۹ آغاز می کنید؟ در انتظار پاسخ هستم. با احترام تمام، لاک پشت.

هزار پا پس از دریافت نامه در این اندیشه فرو رفت که بداند واقعا هنگام رقصیدن چه می کند؟ و کدام یک از پاهای خود را قبل از همه بلند می کند؟
و بعد از آن کدام پا را؟ متاسفانه هزار پا بعد از دریافت این نامه دیگر هرگز موفق به رقصیدن نشد.

 سخنان بیهوده دیگران ازروی بدخواهی وحسادت؛ می تواند بر نیروی تخیل ماغلبه کرده و مانع پیشرفت و بلند پروازی ما شود.

دنیای سوفی _ یوستین گردر

 

به عارفی خبر دادند که یکى از شاگردان قدیمی‌اش در شهرى دور، از طریق معرفت دور شده و راه ولگردى را پیشه کرده است.
عارف چندین‌هفته سفر کرد تا به شهر آن شاگرد قدیمى رسید. بدون اینکه استراحتى کند مستقیماً سراغ او را گرفت و پس از ساعت‌ها جست‌وجو او را در یک محل نامناسب یافت.
مقابلش ایستاد، سرى تکان داد و از او پرسید:تو اینجا چه مى‌کنى دوست قدیمى؟
شاگرد لبخند تلخى زد و شانه‌هایش را بالا انداخت و گفت:
من لیاقت درس‌هاى شما را نداشتم استاد! حق من خیلى بدتر از این‌هاست! شما این همه راه آمده‌اید تا به من چه بگویید؟
عارف تبسمى کرد و گفت:
من هنوز هم خودم را استاد تو مى‌دانم. آمده‌ام تا درس امروزت را بدهم و بروم.
شاگرد مأیوس و ناامید، نگاهش را به چشمان استادش دوخت و پرسید:
یعنى این همه راه را به‌خاطر من آمده‌اید؟
عارف با اطمینان گفت:
البته! لیاقت تو خیلى بیشتر از این‌هاست. درس امروز این است: «هرگز با خودت قهر مکن.» هرگز مگذار دیگران وادارت کنند با خودت قهر کنى. و هرگز اجازه مده دیگران وادارت کنند خودت، خودت را محکوم کنى.
به‌محض اینکه خودت با خودت قهر کنى، دیگر نسبت به سلامت ذهن و روان و جسم خود بى‌اعتنا مى‌شوى و هر نوع بى‌حرمتى به جسم و روح خودت را مى‌پذیرى.
همیشه با خودت آشتى باش و همیشه براى جبران خطاها به خودت فرصت بده. تکرار مى‌کنم؛ خودت آخرین نفرى باش که در این دنیا با خودت قهر مى‌کنى. درس امروز من همین است.
استاد پیشانى شاگردش را بوسید و بلافاصله بدون اینکه استراحتى کند به‌سمت دهکده‌اش بازگشت.
چند هفته بعد به او خبر دادند که شاگرد قدیمى‌اش وارد مدرسه شده و سراغش را مى‌گیرد.
استاد به استقبالش رفت و او را دید که سالم و سرحال در لباسى تمیز و مرتب مقابلش ایستاده است.
عارف تبسمى کرد و او را در آغوش گرفت و آرام در گوشش گفت:
اکنون که با خودت آشتى کرده‌اى، یاد بگیر که از خودت «طرفدارى» کنى. به هیچ‌کس اجازه نده تو را با یادآورى گذشته‌ات وادار به سرافکندگى کند.
همیشه از خودت و ذهن و روح و جسم خودت دفاع کن. هرگز مگذار دیگران وادارت سازند دفاع از خودت را فراموش کنى و به تو توهین کنند.
خودت اولین نفرى باش که در این دنیا از حیثیت خودت دفاع مى‌کنى. درس امروزت همین است.

 

بهشت اول:
آغوش مادریست که با تمام وجود ، بغلت کرد و شیرت داد

بهشت دوم:
دستان پدریست که برای راه رفتنت ، با تو کودکی کرد

بهشت سوم:
خواهر یا برادریست که برای ندیدن اشکهایت ، تمام اسباب بازیهایش را به تو داد

بهشت چهارم:
معلمی بود که برای دانستنت با تمام بزرگیش هم سن تو شد تا یاد بگیری

بهشت پنجم:
دوستی ست که روز ازدواجت در آغوشت کشید و چنان در آغوشش فشرد که انگار آخرین روز زندگیش را تجربه میکند
بهشت ششم:
همسرتوست که باتمام وجوددرکنار تو معمار زندگی مشترک تان است
گویی دو شاخه از یک ریشه اید
بهشت هفتم :
فرزند توست که خالق زیبایی های آینده است

آری شاید هر کدام از ما تمام هفت بهشت را نداشته باشیم
اما

بهشت همین حوالیست ...
مادرت را بنگر...
پدرت را ببین ..
خواهر یا برادرت را حس کن ..
به معلمت سر بزن...
دوستت را به یاد بیاور...
همسرت را در آغوش بگیر...
فرزندت را ببوس...

یک وقت دیر نشود  برای بهشت رفتنت...
بهشت را با همه قلبت حس کن ،
همین نزدیکیست..
‌

۱- وقتی کائنات می‌خواد یه شروع دوباره بهت بده، معمولاً با یک پایان شروع می‌شه. پس درهای بسته زندگیت یک نشونه ان. نشونه این که یه جای دیگه یه در بهتر برات باز می‌شه. امیدت رو از دست نده.

۲- ذهن معمولاً نمی‌تونه فرق اضطراب و هیجان رو تشخیص بده، هروقت اضطراب به سراغت اومد، به ذهنت بگو “من خیلی هیجان زده ام” ، احساست بلافاصله تغییر می‌کنه.

۳- تو همونی می‌شی که توی ذهنت داری، همونیو جذب می‌کنی که احساس می‌کنی و همونیو خلق می‌کنی که تصور می‌کنی.

۴- یه وقتایی زندگی مثل یک تونل تاریکه. تو نمی‌تونی همیشه نور ته تونل رو ببینی. اما اگر فقط به حرکت ادامه بدی، به مکان بهتری خواهی رسید.

۵- رنج نباید تورو غمگین کنه، این همونجاییه که اکثر مردم اشتباه می‌کنن. رنج قراره تورو بیدار کنه. چون انسان زمانی بیدار می‌شه که زخمی بشه. قراره تورو آگاه کنه به این که چیزی درون تو نیاز به تغییر داره. رنجت رو تحمل نکن، درکش کن. 

این فرصتیه که طبیعت بهت داده تا بیدار بشی. اگه حس می‌کنی توی مکان تاریکی مدفون شدی و فقط درد می‌کشی، بدون که تو یه بذر کاشته شده هستی. اینجا نقطه ی دگرگونی، رشد، قوی شدن و سبز شدن توئه.

۶- زندگی تغییر می‌کنه، شاید عشقت رو از دست بدی، دوستات رو از دست بدی، تیکه هایی از خودت رو گم کنی که هیچ وقت فکرشو نمی‌کردی. اما یهو این تیکه ها برمی‌گردن. عشق جدیدی وارد زندگیت می‌شه، دوستای بهتری میان و خود قوی تر و آگاه ترت توی آینه بهت لبخند می‌زنه.

۷- تو کائنات یه قانون وجود داره که می‌گه:
هروقت دیدی همه چیز داره بد پیش می‌ره؛ بدون اتفاقای خوبی تو راه هستند.
انرژی قدیمی داره خودش رو پاک می‌کنه تا انرژی جدید وارد زندگیت بشه. وقتی هیچ چیز سر جای خودش قرار نداره، به جریان زندگی اعتماد کن. گاهی وقت ها همه چیز رو به هم می‌ریزه تا در واقع هر چیز رو سر جای درستش قرار بده.

یادم باشد زندگی را دوست دارم.
یادم باشد قلب کسی را نشکنم.
یادم باشد زمان، بهترین استاد است.
یادم باشد که عشق کیمیای زندگیست.
یادم باشد پاکی کودکیم را از دست ندهم.
یادم باشد زندگی، ارزش غصّه خوردن ندارد.
یادم باشد پل های پشت سرم را ویران نکنم.
یادم باشد هیچگاه از راستی نترسم و نترسانم.
یادم باشد از بچّه ها می توان خیلی چیزها آموخت.
یادم باشد برای درس گرفتن و درس دادن به دنیا آمده ام.
یادم باشد با کسی دشمنی نکنم شاید روزی دوستم شود.
یادم باشد که روز و روزگار خوش است و تنها، دل من، دل نیست.
یادم باشد با کسی آنقدر صمیمی نشوم شاید روزی دشمنم شود.
یادم باشد از چشمه ، درسِِ خروش بگیرم و از آسمان، درسِ پـاک زیستن.
یادم باشد که آدم ها همه ارزشمندند و همه می توانند مهربان و دلسوز باشند.
یادم باشد جواب کین را با کمتر از مهر و جواب دو رنگی را با کمتر از صداقت ندهم.
یادم باشد گره ی تنهایی و دلتنگی هر کس، فقط به دست دل خودش باز می شود.
یادم باشد قبل از هر کار، با انگشت به پیشانی ام بزنم تا بعدا با مشت بر فرقم نکوبم

جمعه اتون زیبا و پر از لحظه های ناب

گاهی انقدر از کم حرفی خودت عصبانی هستی که احساس احمق بودن بهت دست میده .احساس می کنی که فقط باید یه سری حرفا که آدمو داره خفه میکنه رو بنویسی .

از تلاش هایی که ناکام موند...

از درد هایی که مثل بغض تو گلو گیر کرده مثل ......

خیلی حرفا خیلی حرفا 

لعنتی لعنتی 

از چی بگم ؟

میخوام انقدر بنویسم که انگشتام تاول بزنه تا از آماس ذهنی رها بشم ...حرفایی که ماه ها و سال ها تودلم مرور میشه ولی هیچ وقت قابل بیان نیست .

حرفایی که همگی فقط یه مفهومی داره اونم اینه...

خفه شدم از تنهایی 

از نبود کسی که همدرد باشه 

حتی اگه مشکلی باشه بازم مثل یه شی بی ارزش نفروشتت 

آدم هایی این کارو باهامون می کنند که هنوزم احساس می کنی یه بخشی از وجودت هستند .افرادی که حتی الان یادشون می افتی داری از زور دلتنگیشون خفه بشی درحالیکه اونا مثل یه تیکه کاغذ بی ارزش دور انداختنت...

وتو مبهوت کاراشون، از خودت می پرسی چی شد که این طوری شد ؟!

خیلی ها براشون مسخره است وازمن می پرسند:

چند ایده ی باحال روانشناسی برای اینکه روزای کاری 1402 رو بهتر شروع کنیم :

میخوای روحیت بهتر بشه؟ ورزش کن.
میخو‌ای ذهنتو خالی کنی و از دست افکار روانی شدی؟ مدیتیشن کن.
می‌خوای جهانو درک کنی و چیزی برای ارائه کردن داشته باشی؟ کتاب بخون.
پری و کلافه ای و خودتو نمی‌فهمی؟ بنویس.
می‌خوای سریع تر یاد بگیری؟ سعی کن از اون کار لذت ببری.
می‌خوای بهتر بفهمی؟ آموزشش بده.
می‌خوای حالت خوب باشه؟ توی لحظه زندگی کن.
جسمت بهم ریخته؟ ساعت خوابتو تنظیم کن و روزی هشت لیوان آب بخور. سالم بخور.
احساس بدی به خودت داری؟ آدمایی که بهت این حسو می‌دن حذف کن.
انرژی مثبت می‌خوای؟ گل و گیاه بخر و بهشون برس.
استرس و اضطراب داری؟ آهنگ بی کلام گوش بده.